Belkahve Malazgirt kokuyordu

İnsan zaman zaman doğduğu veya hayatında önemli hikayeler yaşadığı yerlere, diyarlara gitme ihtiyacı duyar! Sizi bilmem ama bendeniz zaman zaman bir dosta çok ihtiyaç duyarım, karşısına geçip onun susup benim saatlerce konuşabileceğim, ya da susup saatlerce, günlerce hatta haftalarca ağzımı açmadan dinleyebileceğim dosta ihtiyaç duyarım. Bir nevi şarj ederim kendimi, sigaya çekerim! 

Şu son haftada bendeniz tam da bunu yaşadım, Akşehir üzerinden İzmir’e geçerek! Neden mi Akşehir, çünkü Hâce Nasrettin’i bağrında barındıran yer olmanın yanı sıra, 24 Ağustos 1922 tarihi çok ama çok önemli bir gündür hem Akşehir hem Anadolu hem de Türk tarihi için!  Bütün meselesi ‘’Türkleri Asya’ya sürmek’’ olan Batı'nın hevesini kursağında bırakan “Büyük Taarruz” kararının alındığı, hazırlıklarının yapıldığı, 26 Ağustos’ta da “Bismillah” diyerek yola çıkıldığı yerdir, Akşehir! Ben de orada, “1071’den 1922’ye 1922’den 15 Temmuz’a” adlı oyunumu sahneleyip İzmir’e yola çıktım. 

“Ayın altında kağnılar gidiyordu. 

Kağnılar gidiyordu Akşehir üstünden Afyon'a doğru. 

Toprak öyle bitip tükenmez, 

dağlar öyle uzakta, 

sanki gidenler hiçbir zaman hiçbir menzile erişmiyecekti.’’ 

Nazım Hikmet’in “Kuvayi Milliye Destanı”nda anlattığı kağnıların sesi kulaklarımda yolculuğumuz devam etti! İnsan gideceği yolun ucunu bilirse ve dün yaşananları anlatan mısralar dilinde olursa bir başka olur yolculuk! Geçtiğin diyarlara bir başka bakarsın! 

“Kağnılar yürüyordu yekpare meşeden tekerlekleriyle. 

Ve onlar ayın altında dönen ilk tekerlekti. 

Ayın altında öküzler başka ve çok küçük bir dünyadan gelmişler gibi ufacık, kısacıktılar, ve pırıltılar vardı hasta, kırık boynuzlarında ve ayakları altından akan toprak, toprak ve topraktı.” 

Dün ayın altında yürüyen kağnıların yürüdüğü bu yollarda teknolojinin son icadı bir arabayla yolculuk ettiğim aklıma düşüyor! Kavurucu sıcak var dışarıda ve bendeniz klima sayesinde bunu hissetmiyordum! Ötesini demeye kelimeler yeterse buyurun yazımın bu kısmını siz yazın! 

Tabela ‘’Afyon’’ yazmıyordu bu sefer ‘’Kocatepe’’ yazıyordu! En tepesine çıkıp Kocatepe’nin avazım çıktığı kadar bağırdım, ‘’Ya İstiklal Ya Ölüm’’! 

Nazım’ın “Ve on beşlik şarapnelin çeliğinde ince boyunlu çocuklar uyuyordu” dediği çocuklar uyandı sanki sesimden, çocuklardan utandım! 

Onları rahatsız etmemek için parmaklarımın ucuna basa basa yürüdüm arabama bindim ve sessizce ayrıldım Kocatepe’den! 

Belkahve’ye geldiğimde bir fincan kahve içmek bir adettir bendenizde ancak bu sefer kahve içmedim, durdum ve Gazi Mustafa Kemal Paşa’yı kahvesini yudumlarken düşündüm! Şöyle bir İzmir’e baktım! Baktım, baktım baktım! Lügatte halimi anlatacak bir söz bulamadım inanın! Nedendir bilmem, Akşehir’de ‘’Büyük Taarruz Müzesi’’nde Gazi Mustafa Kemal Paşa’nın Akşehir’den ayrılmadan önce iki rekât namaz kıldığı, kâğıttan da ince seccadesi geldi gözlerimin önüne. “Dörtnala gelip Uzak Asya'dan / Akdeniz'e bir kısrak başı gibi uzanan / bu memleket, bizim’’ mısraları döküldü dudaklarımdan. 

Birden dizlerimin dermanı çekildi, sanki tahiyyata oturmuş gibi bir hal aldı vücudum! Ellerimi koyup, alnımı secdeye varırcasına toprağa eğdiğimde bir koku geldi burnuma! Kan kokusu mu desem, zemzem kokusu mu desem, o kokuyu size tarif edecek kelime yok, ancak beni anlamanız için bulunduğunuz yerde secdeye varır gibi koyun alnınızı toprağa ve çekin o kokuyu ciğerlerinize! 

Bu kokuyu tanıyordum, İzmir Belkahve’nin toprağı, aynı Ahlat Malazgirt’in toprağı gibi kokuyordu! 

Bu kokuyla kendimden geçmiş halde, kendimi genç yaşta terörle mücadele mesleğine başlamış, kendini mesleğine adamış, yüreği Ahlat, Malazgirt, Akşehir, Kocatepe, Belkahve için atan, minik Muhsin’in babası Harun kardeşimi dinlerken buldum, dinledim, dinledim, dinledim! 

Dost bağında iyi şarj oldum ve bendeniz siz bu satırları okurken sılayı rahim için, memleketimin toprağına boylu boyunca uzanmak için yolda olacağım!